Renesmee Carlie Cullen

Najmłodsza z rodziny Cullenów. Córka Belli i Edwarda, poczęta jeszcze za czasów, gdy jej matka była człowiekiem. W efekcie Nessie — jak przywykła nazywać ją rodzina — ma w sobie zarówno ludzką, jak i wampirzą cząstkę.

Pojawienie się Renesmee początkowo przyniosło przede wszystkim kłopoty. Już gwałtowny, wyczerpujący dla matki przebieg ciąży oraz krwawy poród, doprowadziły do spięć między bliskimi dziewczyny. Mimo wszystko pojawienie się dziecka szybko zażegnało rodzinne spory, a nowo narodzona pół-wampirzyca w krótkim czasie stała się oczkiem w głowie najbliższych. Ponadto już wtedy Jacob Black wpoił sobie Nessie, uznając ją za przeznaczoną sobie bratnią duszę.

Renesmee w dużej mierze wdała się ojca. Objawia się to przede wszystkim w wyglądzie zewnętrznym — charakterystycznych, miedzianych włosach i właściwej istocie nieśmiertelnej jasnej karnacji. Po matce odziedziczyła czekoladowe oczy, loki oraz wyjątkowy talent do pakowania się w kłopoty. Już jako dziecko okazała się uzdolniona, w zaledwie kilka godzin po narodzinach ujawniając posiadany dar — odwrotność zdolności rodziców, umożliwiającą jej przekazywanie myśli i wspomnień poprzez dotyk. Z czasem okazuje się, że ze jest w stanie przeniknąć przez każdą mentalną tarczę.

Powiększenie rodziny zaogniło już i tak od dawna wiszący w powietrzu konflikt z Volturi. Zażegnanie sporu zapewniło Nessie i Cullenom blisko pięć lat spokoju, aż do czasu, gdy do sennego Forks zawitał pewien uzdolniony wampir…

KSIĘGA: 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | ciekawostki

„Brzask”

„Ona mym początkiem…
Ona mym brzaskiem”

 Gabriel Licavoli — „Brzask”, rozdział 63

Nastoletnią Renesmee poznajemy na krótko przed jej piątymi urodzinami. Fizycznie i umysłowo bliżej jej do dorosłości niż bycia dzieckiem, choć wówczas wciąż niewiele wie o życiu i świecie nieśmiertelnych. Całą uwagę poświęca rysowaniu i przyjaźni z Jacobem, wraz z nim planując ognisko, by uczcić ostatnie dni lata. Nie dostrzega czającego się w mroku zagrożenia i to mimo coraz częstszych, niepokojących snów, w których widzi kłębiące się cienie i pragnące pochwycić ją postacie.

Ognisko w towarzystwie zmiennokształtnych okazuje się początkiem całego ciągu zdarzeń. Spotkanie z tajemniczym Michaelem wywraca życie Renesmee do góry nogami, a ona sama ląduje w Columbus, na początku dwudziestego wieku. Porzucona i&nsp;zagubiona, w wyniku wypadku szybko trafia pod opiekę Carlisle'a Cullena. Ani doktor, ani jego syn, nie mają pojęcia, że właśnie przygarnęli pod swój dach własną wnuczkę i… córkę. Kłamstwa dodatkowo komplikuje fakt, że Edward jest wyraźnie zainteresowany jakże podobną do przyszłej żony Renesmee. Nessie dodatkowo zamartwia się tym, co dopiero powinno nadejść — i co mogłaby nieświadomie zmienić swoją obecnością.

Poznanie zamieszkującego w pobliżu Gabriela Licavoli — pół-wampira, który fascynuje Nessie już od pierwszego spotkania — przynosi ze sobą kolejne zmiany. Wraz z nasilającymi się, niezrozumiałymi snami, dziewczyna zostaje wciągnięta w sam środek tajemniczego świata telepatów. U boku Gabriela odkrywa również, że zdolności, które dotychczas uważała za jedyny dar, są zaledwie zalążkiem pełni mocy, którą mogłaby rozwinąć. Ponadto szybko okazuje się, że za intencjami uprzejmego, raz po raz nawiedzającego sny Renesmee Włocha, kryje się coś więcej, niż tylko chęć uratowania damy z opresji. I że zależy mu na czymś więcej, niż podrzuceniu do jej pokoju kota.

„— Chcę. Nie potrafiłbym inaczej, nie potrafiłbym zostawić cię bezbronnej. I nie zostawię — dodaje stanowczo, składając obietnicę, która jest mi tak droga.
Ale wciąż pozostaje jedno pytanie.
— Dlaczego? […]
— Do cholery, bo cię kocham!”

 „Brzask”, rozdział 34

Szybko rozwijający się romans zostaje wystawiony na próbę wraz z zaproszeniem na bal Pięciuset — bożonarodzeniową uroczystość, którą raz na pięć wieków organizują Volturi. Wspólny wyjazd do Włoch okazuje się idealną okazją na zbliżenie do Gabriela i poznanie historii jego rodziny. Już wtedy Renesmee jest pewna, z kim chce spędzić resztę wieczności. Decyzji nie zmienia nawet wtedy, gdy okazuje się, że wraz z nią do przeszłości został przeniesiony również Jacob, choć wieść o wpojeniu skutecznie wytrąca dziewczynę z równowagi.

Dziewczyna równie szybko zyskuje sympatię obu sióstr Gabriela, zwłaszcza jego bliźniaczki, Layli. Kolejne komplikacje i niebezpieczeństwo ze strony telepatów zmuszają Nessie do nauki zarówno walki wręcz, jak i próby rozwoju zdolności. Początkowo ograniczony dar z czasem nabiera kształtów, coraz bardziej przypominając telepatię. Wtedy też okazuje się, że Gabriel od początku zdawał sobie sprawę z tego, że jego wybranka mogłaby być do niego podobna również pod tym względem.

„— Poczekaj! – zaprotestował Gabriel,
w ułamku sekundy zastępując nam drogę. — Ja mam pewność. Ja od pierwszego dnia mam pewność — powiedział z podekscytowaniem. […]
— Mój rysunek – jęknęłam. — Namalowałam go tamtego dnia, kiedy Michael mnie przeniósł. O Boże, namalowałam ciebie!”

 „Brzask”, rozdział 107

Bliźniacza ciąża okazuje się przełomem, nie tylko pod względem wyboru partnera. Renesmee — choć mentalnie wciąż niegotowa na macierzyństwo — bez wahania decyduje się podjąć związane z połogiem ryzyko. Tym samym ostatecznie zrywa więź, która krótko po narodzinach połączyła ją z Jacobem. Mimo licznych komplikacji i porwania przez zagrażającą jej przez tyle czasu grupę nieśmiertelnych, dziewczyna ostatecznie wydaje na świat Alessię i Damiena. Pojawienie się dzieci jest ostatecznym argumentem, którym kieruje się przy podejmowaniu decyzji o pozostaniu w przeszłości. Stworzenie więzi, która pozwala dziewczynie odbierać emocje i samopoczucie Gabriela — w tym współodczuwać ból — również.

„Północ”

Po pozostaniu w przeszłości, życie Renesmee kręci się przede wszystkim wokół macierzyństwa i Gabriela. W krótkim czasie Licavoli decyduje się sformalizować związek, w ramach oświadczyn oddając przyszłej żonie pierścionek po matce — Oczko Gabrielli — czyli srebrną, zdobioną szafirem obrączkę.

„— Kiedy się pojawiłaś, to było tak,
jakby wzeszło słońce. Byłaś moim brzaskiem, moim wschodem słońca, i już w tamtym momencie wiedziałem, że jeśli znikniesz, to będzie równoznaczne z kresem mojej wieczności. — Jego spojrzenie dosłownie mnie obezwładniało. — Dlatego dzisiaj ośmielam się pytać, moje najdroższe kochanie, czy zechcesz ze mną zostać już na zawsze?”

 „Północ”, rozdział 8

Niestety, perspektywę radosnych przygotowań zakłóca choroba, która omal nie doprowadza Nessie do grobu. Odporna na leczenie grypa przymusza Isabeau i Cullenów do szukania rozwiązania w odległym, ukrytym we Francji Mieście Nocy. Miejsce to ostatecznie okazuje się tym, gdzie Gabriel i Renesmee decydują się osiedlić na stałe.

„Mrok”

Trzy miesiące po śmierci Isabeau i przeprowadzce do Miasta Nocy, Gabriel i Renesmee coraz poważniej myślą o ślubie. Ostateczny termin zbiega się z przesileniem letnim — ceremonia odbywa się 20 czerwca, zgodnie z wierzeniami obowiązującymi przez wiernych bogini Selene nieśmiertelnych. W międzyczasie Nessie rozpoczyna pracę kelnerki w kawiarni prowadzonej przez Michaela Rotha — wampira, który przeniósł ją w przeszłość.

Ślub to zaledwie początek większych zmian. Jeszcze tego samego wieczoru Gabriel ujawnia niespodziankę, którą przygotował dla żony: dom, w którym mieliby zamieszkać wspólnie z dziećmi. Piętrowy budynek okazuje się kryć w sobie więcej tajemnic, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Okazuje się, że sąsiaduje z nim sad oraz stajnia, do której sprowadzono należące do Licavolich na wpół nieśmiertelne konie, zaś w samym domu znajduje się ukryty pokój, przeznaczony na pracownię dla Renesmee.

Rodzinną sielankę zakłóca zniknięcie bliźniaków. Renesmee źle znosi nieobecność dzieci, winą za sytuację obarczając Esme. Sytuację komplikuje perspektywa wojny z nowo narodzonymi, a także dziwnie zachowanie Layli. Za sprawą bratowej Nessie poznaje Rufusa — niestabilnego emocjonalne pół-wampira, który wydaje się dostrzegać w niej kogoś ze swojej przeszłości. Z inicjatywy pół-wampira, Renesmee rozpoczyna lekcje strzelania z łuku pod okiem Dimitra.

„Pełnia”

Siedem kolejnych lat mija względnie spokojnie. Nessie odnajduje się w roli matki, choć z racji szybkiego rozwoju bliźniaków, bliżej jej raczej do starszej siostry niż opiekuna dwójki dorosłych już pół-wampirów. Wciąż pracuje w kawiarni Michaela.

Nadejście lata przynosi zakończenie ostatniego dla bliźniąt roku w Akademii oraz siódmą rocznicę ślubu Renesmee i Gabriela. Wkrótce po tym dziewczyna odkrywa, że wspólnie spędzona noc zaowocowała kolejną ciąża. Tym razem przebieg okazuje się o wiele wolniejszy, co martwi przyszłą matkę.

„— Sama nie wiem, Gabrielu —
powiedziałam i to w zasadzie była
prawda. — Martwię się o dziecko — wyznałam w końcu, próbując jakoś sprecyzować to, co czuję. — To już ponad półtora miesiąca, może nawet blisko dwóch — zależy kiedy właściwie zaciążyłam. Nic po mnie nie widać, a przecież powinnam być już po porodzie!”

 „Pełnia”, rozdział 200

Nessie z łatwością akceptuje Ariela w roli partnera córki, zwłaszcza po doświadczeniach z Jacobem dobrze rozumiejąc uczucia Alessi. Ma za to mieszane uczucia względem Marco Licavoli. Zna przeszłość teścia, ale nie jest w stanie doszukać się potwora w kimś, kto nie tylko okazuje się jej życzliwy, ale przede wszystkim tak bardzo przypomina jej męża.

„Zapomniane”

Przebudzenie w rodzinnym domu — bez wspomnień, ale z poczuciem, że coś jest nie tak — samo w sobie okazuje się trudne. Renesmee wie, że umyka jej coś ważnego, a dziwne objawy, sny i powracający ból głowy sprawiają, że czuje się tak, jakby traciła zmysły. Nie rozumie ani zmian, które dostrzega w swojej sylwetce i zachowaniu, ani tęsknoty — i to zarówno za rodziną, którą przecież ma przy sobie, jak i… czymś więcej.

Odzyskanie wspomnień okazuje się przełomem, ale też początkiem poważniejszych problemów. Renesmee nie rozumie, dlaczego Michael po raz kolejny przeniósł ją w czasie, wprost do właściwych jej czasów. W pojedynkę wyrusza do Francji, początkowo podążając tropem Carlisle'a, a ostatecznie trafiając na ślad zamieszkującej w Paryżu Bliss Devile. Z pomocą wampirzycy udaje jej wrócić do Miasta Nocy, ale szybko odkrywa, że nie jest tam mile widziana. Tylko dzięki interwencji Rufusa udaje jej się uniknąć pojmania i postawienia przed obliczem pełniącej rządy Isobel.

Świadomość straconych lat okazuje się niczym w porównaniu do odkrycia zmian, które zaszły w tym czasie. Nessie znajduje schronienie w biegnących pod miastem tunelach, pośród innych przeciwników nowego porządku, ale nie jest w stanie pozostać bierną wobec tego, co dzieje się z jej bliskimi. Wieść o tym, że zarówno jej dzieci, jak i Gabriel oraz Layla, pozostają pod pełną kontrolą królowej, jest dla dziewczyny szokiem. Rufus wykorzystuje jej determinację, by — pod zmienionym imieniem i wyglądem — umieścić Renesmee w Akademii Nocy.

„Mama mnie zabije¸ przeszło mi przez
myśl, kiedy — nie po raz pierwszy zresztą — przesunęłam między palcami lśniący, gładki
i, co najważniejsze, czarny kosmyk. […]
Kristin posunęła się dużo dalej, dbając niemal
o każdy detal mojego wyglądu. […] Początkowo nie widziałam sensu w tych wszystkich dodatkach — cieniach, starannie dobranej szmince, lakierze do paznokci — ale Kristin uparcie przekonywała mnie, że wie, co robi
i że muszę jej zaufać.”

 „Zapomniane”, rozdział 57

Plan od samego początku okazuje się problematyczny. Dziewczyna szybko wpakowuje się w kłopoty, chroniąc jedną z młodszych uczennic przed gniewem pierwotnej wilkołaczycy Lilii. Już wtedy podpada pierwotnej, zaś od poważniejszych konsekwencji ratuje ją pojawienie się River Song — stwórczyni Theo, pełniącej jednocześnie funkcję opiekunki dopiero co przybyłej do Akademii Vanessy. To dzięki niej i prowadzonym przez wampirzycę lekcjom historii, Nessie pierwszy raz słyszy o Jocelyne Castle oraz jej powiązaniach z dawną miłością Rufusa, Rosą.

Pierwsze spotkanie z pozbawionym wspomnień Gabrielem okazuje się dla Renesmee niemałym szokiem. Choć początkowo dziewczyna widzi go grającego na gitarze na szkolnym dziedzińcu, kiedy już stają ze sobą twarzą w twarz, okoliczności zdecydowanie nie sprzyjają nawiązywaniu jakichkolwiek znajomości. Nessie jest w szoku, widząc jak dotychczas pełen szacunku względem kobiet mąż, bez wahania wykorzystuje jedną z uczennic, bez skrępowania pijąc jej krew i czerpiąc energię.

Powrót do podziemi nie przynosi upragnionego ukojenia, ale kolejne komplikacje. Tylko dzięki Kristin dziewczyna jest w stanie skonfrontować się z dopiero co przybyłymi do Miasta Nocy bliskimi. Prawda okazuje się szokiem dla wszystkich, jednak to ciąża okazuje się przełomem, zapewniając Renesmee wsparcie Belli i Rosalie. Mimo wątpliwości i sprzeciwów ojca, Nessie upiera się dalej brnąć w plan Rufusa i wrócić do Akademii.

Szybko okazuje się, że spotkanie z „piękną nieznajomą” wpłynęło również na Gabriela. Już kolejnego dnia po incydencie z atakiem na uczennice, Renesmee znajduje w klasie przeznaczony dla niej bukiet róż – czerwonych, pomijając jedną w intensywnie czarnym kolorze. Już wtedy wie od kogo są kwiaty, zresztą Gabriel bardzo szybko się ujawnia, zabiegając o rozmowę. Nessie początkowo go odtrąca, zszokowana bezpośredniością z jaką zwraca się do niej i wszystkich wokół, ale nie jest w stanie długo trzymać męża na dystans. Impulsywny pocałunek w drodze przez Miasto Nocy przerywa wyłącznie pojawienie się Emmetta. Od tego czasu Gabriel spędza coraz więcej czasu u boku Nessie, z jednej strony rażąc ją zmianami, które w nim zaszły, ale jednocześnie dając nadzieję za każdym razem, gdy zachowuje się w bardziej znajomy dla niej sposób. Jakby tego było mało, Licavoli ratuje ją od konieczności uczestniczenia w zajęciach prowadzonych przez Lilię i zapewnia ochronę ze strony samego Dworu. To oraz możliwość spotkania z dziećmi i entuzjastycznie nastawionej do partnerki brata Laylą, daje Renesmee nadzieję na odzyskanie rodziny.

Rufus nie jest zachwycony zażyłością Nessie z mężem, co też szybko daje jej do zrozumienia. Relacja tej dwójki wciąż jest napięta, a zmieniające się nastroje wampira niczego nie ułatwiają — w jednej chwili wydaje się zmęczony i sfrustrowany, w następnej okazuje się w wystarczająco dobrym nastroju, by przeprosić i podarować dziewczynie odzyskane Oczko Gabrielli. Renesmee nie potrafi określić, co tak naprawdę łączy ją z naukowcem. Sprawy dodatkowo komplikują się, kiedy prosi wampira o pomoc dla Alessi, w zamian chcąc nie chcąc zmuszona pomóc mu przy jednym z eksperymentów. Kiedy w wyniku awarii światła, z ukrycia wychodzi czający się w podziemiach demon, dziewczyna uchodzi z życiem wyłącznie dzięki pomocy Prime'a. Wtedy też poznaje jego przeszłość, w pierwszym odruchu uznając szwagra za wciąż współpracującego z Isobel zdrajcę.

Nie chcąc stracić zaufania Nessie, wampir daje jej dostęp do swojego umysłu. W takim stanie tłumaczy jej działanie szczepionki, która ma szansę ochronić przed Syndromem Agresji tych, którzy jeszcze nie mieli z nim styczności. Przede wszystkim przez wzgląd na wciąż niewydane na świat dziecko, Nessie pozwala ją sobie podać. Emocje, wspólnie spędzony czas i wymiana krwi skutkują tym, że Rufus pod wpływem impulsu całuje Renesmee. Już i tak wytrącona z równowagi pół-wampirzyca, pod wpływem impulsu z pomocą mocy odrzuca naukowca, a wkrótce po tym wyrusza na ryzykowny spacer wprost do Niebiańskiej Rezydencji, gdzie kolejne dwie doby spędza pod opieką zmartwionego jej stanem Gabriela. W tym czasie też pierwszy raz od dawna dochodzi do jej zbliżenia z mężem.

Renesmee aż do chwili powrotu do podziemi nie ma pojęcia, że pod jej nieobecność — w Dzielnicy Wampirów, gdzie Gabriel i Layla zabrali ją do klubu — omal nie zginęła Claire. Wciąż mija się z Rufusem, unikając tematu niechcianego pocałunku.

Stęskniona za domem, decyduje się na ryzykowną wyprawę do dawnego domu. Towarzyszą jej Emmett i Jasper, ale nawet wujkowie nie są w stanie zapewnić bratanicy pełni bezpieczeństwa. Powrót okazuje się błędem — w okolicy na przybyszów czeka wysłana przez Isobel delegacja. Renesmee udaje się uciec wyłącznie dzięki Gabrielowi, który znajduje żonę w ukrytej pracowni na poddaszu. Mężczyzna jest rozżalony kłamstwami, ale i tak decyduje się wskazać Vanessie drogę ucieczki. Wyprawa kończy się również przypadkowym uprowadzeniem znokautowanej przez Emmetta Alessi.

Od incydentu na poddaszu, Nessie zachowuje się w coraz bardziej zdesperowany sposób. Nie może wrócić do Akademii, Gabriel uważa ją za zdrajczynię, a Alessia (wciąż pozbawiona wspomnień, przez co zostaje w podziemiach więźniem) nie chce rozmawiać z matką, wpadając w szał na sam jej widok. Jedynym pozytywnym, choć słodko-gorzkim akcentem, okazuje się powrót Isabeau, Allegry, Marco i bliźniaków, których Renesmee i Rufus ratują z zasadzki, w którą cała grupa wpadła zaraz po przekroczeniu granicy. Nessie również podsuwa rozwiązanie, by pomóc rannej Allegrze, rozwiewając wątpliwości co do działania wampirzego jadu na organizm pół-wampira. Tym samym kolejny raz zapewnia sobie przychylność teścia, który zaraz po powrocie do tuneli, zgodnie ze starym zwyczajem oferuje synowej ochronę.

„— Renesmee Carlie Licavoli, jesteś żoną
mego syna i matką jego dzieci… Proszę,
pozwól mi się chronić. Oddaję ci siebie i przysięgam chronić cię przy każdej możliwej okazji, jeśli tylko mi na to pozwolisz — oznajmił, a ja cała zesztywniałam, czując się trochę tak, jakby ktoś z całej siły zdzielił mnie czymś ciężkim po głowie.
— Co ty wyprawiasz?! — wybuchłam, nie mogąc się powstrzymać; byłam coraz bardziej spanikowana.
Kolejny gorzki uśmiech.
— Składam ci ślubowanie, zgodnie ze starymi wierzeniami — odparł, jakby to było oczywiste. — Mia bella, czy przyjmujesz mnie jako swojego opiekuna i wojownika? — zapytał, a ja jęknęłam, całkowicie wytrącona z równowagi.
A niech go diabli!”

 „Zapomniane”, rozdział 195

Szybko wychodzi na jaw, że powrót Isabeau i jej towarzyszy nie był przypadkowy. Isobel ma w swoich rękach Dimitra, w każdej chwili mogąc zdecydować się na egzekucję. Mimo wszystko to nie położenie króla zaprząta myśli Renesmee. Dziewczyna wciąż liczy na znak od męża, zaś gdy ten prosi o ponowne spotkanie na poddaszu, bez wahania decyduje się na nim zjawić. Choć perspektywa rozmowy daje Nessie nadzieję na polepszenie sytuacji, ta okazje się płonna — zszokowany Gabriel ucieka, gdy ze wspomnień żony dowiaduje się prawdy o wspólnej przeszłości i nienarodzonym dziecku.

Niepowodzenie i tęsknota popychają Nessie do wykonania kolejnego ryzykownego kroku. Proroctwo, które pada z ust Claire, Renesmee uznaje za wskazówkę. Słowa siostrzenicy przypominają dziewczynie o rytuale, który jeszcze w Akademii Nocy podsunęła jej inna z uczennic. Niestety, posłuchanie Sophie okazuje się błędem. Nessie nieświadomie łamie wszystkie blokady i ochronę, którą telepaci oraz Pavarotti chronili tunele. Wszyscy zamieszkujący podziemia nieśmiertelni zmuszeni są uciekać, kiedy do kryjówki wdzierają się demony i Lilia. Zasadzka podwładnych Isobel mimo wszystko przynosi efekty, kiedy udaje im się schwytać Emmetta, Carlisle'a i — co najważniejsze — samą Renesmee.

Pierwsze spotkanie z królową jest niemałym szokiem. Wampirzyca zarazem przeraża i fascynuje, zwłaszcza gdy zaczyna snuć przed Nessie wizję utraconego życia u boku najbliższych.

„— Twój mąż, twoje dzieci… Dawne życie
jest na wyciągnięcie ręki.
— Jak to…? – wyszeptałam, dopiero po chwili uprzytomniając sobie, że bezwiednie wypowiedziałam te słowa na głos.
Kolejny olśniewający uśmiech.
— Przyszłaś do mnie jako Vanessa… I przez moment byłaś szczęśliwa, prawda? – wyszeptała mi do ucha. Nie zorientowałam się, kiedy znalazła się aż tak blisko, ale właściwie jakie to miało znaczenie? — To było zaledwie namiastka tego, co miałaś, a jednak wystarczyło. Z kolei ja mogłabym ci dać dużo więcej. W zamian oczekuję jedynie posłuszeństwa, ale czy to coś złego? Sama miałaś okazję przekonać się, że Gabriel i twoje dzieci służą mi w pełen oddania sposób i wcale nie wychodzą na tym najgorzej. Gdyby sobie przypomnieli… Byłabyś idealnym dopełnieniem tego, co zaczęliście budować całe lata temu.”

 „Zapomniane”, rozdział 215

Nęcąca wizja znika niemalże natychmiast w chwili, w której Isobel z zimną krwią morduje odpowiedzialną za schwytanie więźniów Sophie — uczennicę, która podsunęła Renesmee szkodliwy rytuał. Śmierć dziewczyny wytrąca pół-wampirzycę z równowagi na tyle, by ta zdecydowała się zaatakować królową. Wtedy pierwszy raz zmuszony jest zainterweniować Lawrence, przez wzgląd na bezpieczeństwo prawnuczki biorąc na siebie konieczność ukarania jej. Wampir nie jest jednak w stanie podnieść ręki na przerażoną, błagającą go ciężarną. Ostatecznie oboje decydując się oszukać królową, licząc na to, że krzyki i odrobina krwi wystarczą, by udobruchać pierwotną.

To Gabriel pomaga więźniom uciec. Wciąż nie dociera do niego ani prawda, którą wyjawiła mu Renesmee, ani myśl o tym, że rozwijające się pod sercem dziewczyny dziecko należy do niego, ale uczucie okazuje się silniejsze. Mimo protestów żony, nakłania ją do znokautowania go i wykorzystanie szansy na ucieczkę z Niebiańskiej Rezydencji.

Uciekinierzy z podziemi znajdują schronienie w dawnym domu Devile'ów — posiadłości, którą w spadku Drake pozostawił synom. Na miejscu Nessie odkrywa, że Alessi udało się przełamać niewolące jej pamięć blokady. Dziewczyna okazuje się nieocenionym wsparciem dla matki. Również Rufusowi w końcu udaje się wymóc na Renesmee szczerą rozmowę, która trochę poprawia ich relację, choć nie klaruje jej w pełni. Konfrontację z wampirem przerywa pojawienie się Bliss i Chole, którym mimo przekonania Nessie, nie udało się wrócić do Paryża; obie od dłuższego czasu ukrywały się na poddaszu dotychczas niezamieszkałego domu.

Kilka dni później miasto obiega informacja o planowanej koronacji — a więc również publicznej egzekucji Dimitra. To oraz niepokojące wizje Claire zmuszają Rufusa do ułożenia planu, w który bez wahania wciąga Renesmee. Oboje decydują się wziąć udział w uroczystości, na kilka godzin przez balem znajdując schronienie w domu Allegry. Tam też łącząca Nessie i Gabriela więź sprawia, że dziewczyna zostaje niechcianym świadkiem kary, którą Isobel wymierzyła Licavoliemu — biczowaniu, które pierwotnie miało przypaść jego żonie.

Sam bal okazuje się czystym szaleństwem i wstępem do większego konfliktu. Sprawy komplikują się już w chwili, w której pojawia się wyraźnie niezadowolony z obecności Rufusa Gabriel. Od początku traktuje wampira jak potencjalnego rywala, choć kiedy przychodzi co do czego, niechętnie zostawia Renesmee pod opieką naukowca. To Gabriel rani Prime'a kołkiem, gdy podczas przemowy Isobel dochodzi do wniosku, że nieśmiertelny ma zamiar oddać Nessie w zamian za wkupienie się w łaskę królowej. Akt desperacji oraz pojawienie się odsieczy pod wodzą Isabeau zapoczątkowuje trwającą aż do wschodu słońca wojnę.

Renesmee odnajduje męża na balkonie. Nie potrafi się bronić, gdy posłuszny wpływowi królowej Gabriel rzuca się do ataku, gotów ją zabić. Dzięki interwencji Loreny Licavoli w porę się otrząsa, jednak nawet odzyskanie wolnej woli nie chroni go przed wyrzutami sumienia — te dręczą go nawet wtedy, gdy żona bez wahania decyduje się mu wybaczyć.

„— Angelo… — wyszeptał, sam chyba
jeszcze nie dowierzając temu, co działo się wokół niego.
— Po prostu mi zaufaj – poprosiłam niemal błagalnym tonem. — Wybaczam ci. Słyszysz? Ja już ci wybaczyłam — powtórzyłam, bo po prostu czułam, że tego potrzebował.”

 „Zapomniane”, rozdział 282

Szybko okazuje się, że nie tylko Gabriel ma do siebie pretensje. Część przeciwników Isobel traktuje mężczyznę z wyraźną rezerwą, dobrze pamiętając, że był jednym z najbardziej oddanych królowej. Renesmee z uporem broni męża — zarówno wtedy, jak i już po zakończeniu walk. Wschód słońca i spełnienie wiersza Claire okazuje się przełomowe. Sam Gabriel cudem przeżywa wykorzystanie nadmiaru mocy, którą przejął za sprawą odłamka kryształu oraz gniewu, rozbudzonego w chwili, w której pierwotna skrzywdziła jego siostrę.

Odzyskany spokój po wygnaniu Isobel okazuje się zaledwie namiastką ukojenia. Renesmee u boku męża czeka na narodziny dziecka, jednak coraz bardziej dręczy ją to, że Gabriel jako jedyny nie odzyskał wspomnień. Niedopowiedzenia i wzajemnie żale znajdują swoje ujście podczas kłótni w samym środku lasu. Nerwy przyśpieszają poród; Nessie w dość mało sprzyjających warunkach i przy pomocy Allegry wydaje na świat córkę — Jocelyne Esme Licavoli. Rozwiązanie ciąży okazuje się również przełomem, którego potrzebował Gabriel, by ostatecznie złamać krępujący jego pamięć wpływ.

Mimo protestów męża, Renesmee upiera się dopuścić Marco do córki. Dziewczynka zostaje oficjalnie przedstawiona mieszkańcom miasta podczas uroczystości w Niebiańskiej Rezydencji.

„Światło”

Po siedmiu latach od wygnania Isobel, Renesmee i Gabriel — przede wszystkim przez wzgląd na córkę — opuszczają Miasto Nocy. Nessie dziwnie czuje się z koniecznością powrotu w znajome strony. Wybór pada na Seattle, gdzie początkowo cała trójka zamieszkuje wraz z bliskimi dziewczyny. W tym czasie Renesmee intensywnie szuka nowego domu, ale wybranie odpowiedniego lokum okazuje się problematyczne. Co więcej Gabriel zaskakuje żonę, wręczając jej list z informacją o przyjęciu na Akademię Sztuk Pięknych, gdzie w tajemnicy wysłał zgłoszenie.

Nessie martwi zainteresowanie ze strony Volturi oraz decyzja Alessi o wyjeździe do Lille, gdzie od jakiegoś czasu przebywa Ariel. Mimo wszystko nie protestuje przed wyborem Ali, w zamian uwagę poświęcając drugiej córce. Nie rozumie zachowania Joce, która z dnia na dzień zaczyna izolować się od bliskich, wyraźnie się czegoś obawiając.

Podczas powrotu z kolejnych oględzin potencjalnego domu, Renesmee poznaje Castiela. Mężczyzna utknął na poboczu, po tym jak skończyło mu się paliwo. Nessie użycza mu swojego telefonu, przy okazji dowiadując się, że nowy znajomy pracuje jako psychiatra i jest bratem jednego ze współpracowników Carlisle'a. Sam Castiel czaruje dziewczynę poczuciem humoru, a z czasem okazuje się rozwiązaniem dręczących ją kłopotów — nie tylko oferuje jej sprzedaż domu, ale również podsuwa Nessie nadmiary na Projekt Beta, wierząc, że dzięki temu rozwiążą się problemy ze snem Joce.

W międzyczasie Nessie pośredniczy między Claire a wpojonym w nią Sethem. Pierwszy raz od dawna spotyka się z Charliem i Sue, przy okazji dowiadując się o planowanym przez tę dwójkę ślubie. Ma wyrzuty sumienia, gdy okazuje się, że ośrodek, do którego pozwoliła pojechać Jocelyne, w rzeczywistości okazał się wręcz śmiertelną pułapką. Wiadomość o zdolnościach, którymi dysponuje córka, jest dla pół-wampirzycy szokiem. Równie wielkim okazuje się przebieg balu bożonarodzeniowego, gdzie pojawia się Isobel, a Nessie uchodzi z życiem tylko dzięki interwencji Rafaela.

„Przebudzenie”

Powrót Isobel szybko okazuje się zaledwie jednym z licznych problemów. Na pierwszy plan szybko wysuwa się tajemnicze zniknięcie Layli oraz polująca na najbliższych Nessie grupka wampirów. Po krótkim śledztwie udaje się dotrzeć do źródła problemu — wprost do niewielkiego klanu, który znalazł schronienie w pobliskich dokach. Tam Renesmee omal nie zostaje ofiarą jednej z wampirzyc — panującej nad roślinnością Marcy, która nie tylko próbuje Nessie udusić, ale przede wszystkim wprowadza do krwiobiegu pół-wampirzycy niebezpieczną toksynę. Dziewczyna kolejny raz zawdzięcza pomoc Rufusowi.

Równie niepokojące okazuje się to, co pół-wampirzycy udaje się zaobserwować na studiach. Renesmee jest mile zaskoczona, kiedy okazuje się, że Castiel dostał etat akurat na wybranej przez nią uczelni. Szybko też okazuje się, że mężczyzna ma problem z jedną ze swoich pacjentek — Cassandrą, której gwałtowne zachowanie kojarzy się Nessie z wybuchami gniewu zarażonych Syndromem Agresji wampirów. Temat wyraźnie intryguje Rufusa; wampir z pomocą szwagierki dostaje się do gabinetu Castiela, by zdobyć więcej informacji o dziwnej śmiertelniczce.

Zainteresowanie naukowca nabiera sensu, gdy ten zaczyna więzić w piwnicy innego ze studentów — zaginionego Ryana. Wtedy na jaw wychodzi kwestia hybryd, czyli ludzkich mieszańców, którzy przetrwali działanie wampirzej krwi. Rufus zaprzecza jakiemukolwiek związku z pojawieniem się tych istot w Seattle. Trop ostatecznie prowadzi do klanu łowców, który okazuje się aktywnie działać w mieście.

Sprawy komplikują się po zniknięciu Claire i Jocelyne. Renesmee bez wahania decyduje się uczestniczyć w wyprawie do kryjówki śmiertelników. Rozdzielona z bliskimi, dzięki dość nietypowemu towarzyszowi, jakim okazuje się wciąż zakochany z Joce, choć martwy od jakiegoś czasu Dallas, znajduje na wpół przytomną córkę i z pomocą Sage'a — stwórcy Lawrence'a — wyprowadza ją z siedziby łowców. Wtedy też pierwszy raz zmuszona jest świadomie zabić, by ochronić dziecko. Wykorzystuje telepatię, by osłonić się przed wymierzonymi w nią pociskami i tym samym ukrócić życie przeciwnika odbitymi rykoszetem kulami.

Ucieczka przed łowcami kończy się w szpitalu, dokąd zabiera wnuczkę i prawnuczkę Carlisle. Renesmee rwie się do powrotu, by wspomóc pozostałą w siedzibie grupę, ale uraz głowy skutecznie ją przed tym powstrzymuje. Kiedy oszołomiona lekami błądzi korytarzami szpitala, przypadkiem jest świadkiem dziwnej wymiany zdań, którą Castiel wydaje się prowadzić sam ze sobą; sam zainteresowany zaprzecza, by miał towarzystwo, ostatecznie sugerując, że to tylko wyobraźnia dziewczyny i efekt urazu głowy.

Po powrocie do domu, wciąż wymęczona Renesmee kolejny raz podróżuje poza ciałem. Tęsknota za Gabrielem doprowadza ją wprost do męża. Nessie w porę chroni go przed działaniem kryształu, z którym został zamknięty, ale w efekcie nadmiar mocy zrywa łączącą zakochanych więź. Nessie zostaje uwięziona poza ciałem, ostatecznie lądując między tu a teraz — świecie stworzonym przez całą Ciemność.

„—A połączenie między duszą i ciałem
jest cienkie. Gdyby je przerwać…
— Przestań.
Zacisnęła usta, po czym mimo obaw spojrzała mu w oczy. Czuła się w tamtej chwili jak najgorsza suka, ale co innego mogłaby zrobić, jeśli nie powiedzieć prawdę? I to zwłaszcza w sytuacji, w której sam ją o to prosił.
— Jej dusza nie wróciła do ciała. A skoro wasza więź zniknęła… — Założyła ramiona na piersi, po czym wzruszyła ramionami. — Jest jak puste naczynie.”

 „Przebudzenie”, rozdział 328

„Łowca”

Renesmee wciąż przebywa między tu a teraz, uwięziona w jednym z pokoi, w którym zamknęła ją matka Beatrycze — Ariadna. Zamieszkujące dom kobiety wyraźnie się jej obawiają, zaskoczone tym, że komuś obcemu udało się naruszyć granice dotychczas zamkniętego świata. Gdy Nessie pierwszy raz spotyka sprawcę całego zamieszania — równie zaskoczoną jej obecnością Ciemność — zaczyna rozumieć obawy uwięzionych dusz.

To Anabelle — dusza o aparycji małej dziewczynki — przychodzi pół-wampirzycy z pomocą. Również od niej Nessie pierwszy raz słyszy o sigilach, podobno mających magiczne właściwości symbolach, oraz podobno wyjątkowym działaniu pobliskiego jeziora. Wpadnięcie do wody pozwala Renesmee przedostać się do świata snów i skontaktować z bliskimi. Niestety, ucieczka z między tu a teraz wcale nie wiąże się z oczekiwanym przez wszystkich przebudzeniem. Nessie utyka w pustce, wciąż nie mając ciała, do którego mogłaby wrócić.

Przebywanie w nicości działa destruktywnie na psychikę dziewczyny. Pół-wampirzycy wciąż towarzyszy wrażenie, że w każdej chwili może zniknąć. Licavoli obawiają się, że obawy Nessie okażą się jak najbardziej właściwe. Z czasem nawet przebywanie w cudzych snach nie jest w stanie zapewnić niespokojnej duszy należytego spokoju.

Sytuację komplikuje zniknięcie ciała Nessie. Choć na pierwszy rzut oka wydaje się, że dziewczyna zdołała się ocknąć, szybko okazuje się, że to nieprawda — dusza Renesmee wciąż tkwi gdzieś pomiędzy. Po tym odkryciu znika Gabriel, pozostawiając zdezorientowaną żonę samą sobie.

Z tymczasowym rozwiązaniem przychodzi Rufus, nadzieję pokładając w krysztale z siedziby łowców — tym samym, który zapoczątkował całe zamieszanie. Odłamek pozwala Joce sprowadzić matkę z powrotem do rzeczywistego świata… Poniekąd, bo poza nekromantką, dziewczyny nie jest w stanie zobaczyć nikt inny. Mimo wszystko Nessie różni się od duchów, pod wieloma względami bardziej żywa i zdolna do wpływania na otaczającą ją rzeczywistość. Prócz rozmów z córką, Renesmee zaczyna komunikować się z bliskimi poprzez notatki i SMS-y. Ponadto wciąż ma przy sobie odłamek kryształu, instynktownie woląc trzymać drobiazg przy sobie — czuje, że w innym przypadku mogłoby wydarzyć się coś niedobrego.

Zawieszonej między życiem a śmiercią pół-wampirzycy, w końcu udaje się poznać Rosę. Dusza obiecuje pomoc i to nie tylko w ochronie Jocelyne, ale również odnalezieniu Gabriela. Niewidzialność Nessie przydaje się również podczas kolejnego spotkania z łowcami, kiedy dziewczynie udaje się niezauważenie zabrać emitujące nienaturalnie wysokie, zdolne obezwładnić nieśmiertelnego dźwięki urządzenie.

Rosa wywiązuje się z obietnicy, w porę ściągając Nessie i Laylę do Gabriela, kiedy ten pakuje się w kłopoty. Podczas ucieczki, dziewczyna pierwszy raz staje oko w oko z tajemniczym, niebezpiecznym Łowcom — istotą wysłaną przez całą Ciemność. Wtedy też mimowolnie oddaje mu odłamek kryształu, czym zapoczątkowuje całą serię niefortunnych wydarzeń. Wraz z bliskimi ląduje w samym środku stworzonego przez nieśmiertelnego koszmaru — iluzji opierającej się na lękach poszczególnych osób. W swojej błądzi po niekończących się lasach Forks, ostatecznie wpadając na Bellę i Edwarda. Omal nie ginie z ręki tego drugiego, kiedy ten — w przypływie żalu i pod wpływem dawnych obaw — próbuje zabić „kreaturę, która omal nie odebrała mu żony”.

Dziewczyna nie ma do ojca żalu. Wkrótce po tym pierwszy raz dowiaduje się o istnieniu Przedsionka, gdzie trafia wraz z rodzicami i Ulrichem Wolferem — mężczyzną, który z jakiegoś powodu zwraca się do niej imieniem Leany. Upór i nagle odnowiona więź pozwalają Nessie odnaleźć Gabriela, wówczas błądzącego po dawnej rezydencji Licavolich w towarzystwie sióstr, Dimitra i Rufusa. Razem udają się na poddasze, gdzie już wcześniej Licavoli odkryli wyryte na drewnie symbole, w których Nessi rozpoznaje sigile. Pulsujące tajemniczym światłem znaki niepokoją zebranych, ale Renesmee wydają się przyciągać, w efekcie czego dziewczyna wpada wprost w powstałe w ten sposób przejście — i to ciągnąć za sobą Gabriela.

Renesmee nie zdaje sobie sprawy, że to samej bogini Selene zawdzięcza powrót do ciała i rzeczywistego świata. Nagle ląduje w swojej sypialni, na dodatek w towarzystwie męża i pozostałych bliskich. Telefon do rodziców uświadamia jej, że cała jej rodzina jest bezpieczna, kiedy zaś dla pewności kontaktuje się z Alessią, córka zaskakuje ją informacją o planowanym zamążpójściu.

Ciekawostki

• Wizerunek: Holland Roden. Zanim znalazłam swoją idealną Renesmee, eksperymentowałam z wyglądem Belli Thorne oraz Isli Fisher.
• Imiona zawdzięcza dziadkom. Renesmee powstało od połączenia Renée i Esme, zaś Carlie — Charliego oraz Carlisle'a. Skrót Nessie to wymysł Jacoba, który stwierdził, że pełna wersja jej imienia jest zbyt ciężka.
• Urodziny obchodzi 10 września.
• Zaręczynowy pierścionek, który nosi, należał do matki Gabriela. Stąd też jego nazwa: Oczko Gabrielli. Należący do drugiej z sióstr Del Vecchio klejnot — Łzę Allegry — otrzymała jej córka, Alessia, jako prezent świąteczny.
• Podczas większości ważnych uroczystości nosi białą, wyszywaną złotą nitką suknię — również pamiątce po matce Gabriela.
• Po ojcu odziedziczyła talent i zamiłowanie do gry na fortepianie. Dzięki Gabrielowi opanowała również grę na gitarze, ale daleko jej do opanowania instrumentu tak dobrze jak mąż.
• Biega najszybciej z całej rodziny. Jedyną osobą, która ma szansę ją przegonić, jest Edward.
• Z inicjatywy Rufusa zaczęła ćwiczyć łucznictwo pod okiem Dimitra.
• Ma taką samą grupę krwi jak Claire.
• W pełni świadomie zabiła tylko dwa razy, za każdym razem w obronie dzieci.
• Przed poznaniem Licavolich, nigdy nie przepadała za ludzkim jedzeniem.
• Zna się na częściach samochodowych i motoryzacji. Nie tak dobrze jak Rosalie, ale jednak.
• Ma predyspozycje do podróżowania w formie kropli astralnej, ale nie jest w stanie tej zdolności kontrolować. Ponadto jeszcze przed odkryciem zdolności telepatycznych, była w stanie wychwycić cudze myśli, narysować Gabriela, choć nigdy wcześniej nie widziała go na oczy. Dopiero później określono tę umiejętność mianem zdolności widzenia.
• Po pierwszym porodzie zażartowała, że przy kolejnej próbie zamierza rodzić naturalnie. Cóż, spełniło się.
• Vanessa to imię, które Bella umieściła w fałszywych dokumentach córki, kiedy była przekonana, że konflikt z Volturi zmusi ją do oddania Nessie pod opiekę Jacoba. Dziewczyna wykorzystała dokładnie to samo imię, kiedy w roli szpiega zaczęła uczęszczać do kontrolowanej przez Isobel Akademii Nocy.
• Krótko po pojawieniu się w przeszłości przygarnęła białą kotkę, Albę. Później okazało się, że pełniące nad nią pieczę zwierzę, zostało wysłane przez Allegrę.
• Ślub wzięła w dni przesilenia letniego — 20 czerwca.
• Jeździ czarnym lexusem.
• Zawsze kochała sztukę, stąd też Gabriel przy pierwszej okazji nakłonił ją do studiowania na Akademii Sztuk Pięknej. Podstępem zdobył podpis na aplikacji i postawił żonę przed faktem dokonanym.